دانشجویی پس از اینکه در درس منطق نمره نیاورد به استادش گفت : قربان ، شما واقعا چیزی در مورد موضوع این درس می دانید ؟

استاد جواب داد : " بله حتما . در غیر اینصورت نمی توانستم یک استاد باشم . "

دانشجو ادامه داد : " بسیار خوب ، من مایلم از شما یک سوال بپرسم ، اگر جواب صحیح دادید من نمره ام راقبول می کنم ، در غیر اینصورت از شما می خواهم به من نمره کامل این درس را بدهید ."

استاد قبول کرد و دانشجو پرسید : " آن چیست که قانونی است ولی منطقی نیست ، منطقی است ولی قانونی نیست و نه قانونی است و نه منطقی ؟ "

استاد پس از تاملی طولانی نتوانست جواب بدهد و مجبور شد نمره کامل درس را به آن دانشجو بدهد . بعد از مدتی استاد با بهترین شاگردش تماس گرفت و همان سوال را پرسید و شاگردش بلافاصله جواب داد :

" قربان شما ۶۳ سال دارید و با یک خانم ۳۵ ساله ازدواج کردید که البته قانونی است ولی منطقی نیست . همسر شما یک دوست - پسر ۲۵ ساله دارد که منطقی است ولی قانونی نیست و این حقیقت که شما به دوست - پسر همسرتان نمره کامل دادید در صورتیکه باید آن درس را رد می شد نه قانونی است و نه منطقی ! "

استادی در شروع کلاس درس ، لیوانی پر از آب به دست گرفت ...

همه می دونید که بیماری جزام ذره ذره گوشت و تن را می خوره و یهو می بینید که یکی یک طرف از صورتش کاملا ریخته و نه لپ داره نه گونه .... و از بیرون صورت دندوناش معلومه .... یا یک تیکه از استخوان دستشون معلومه و گوشتاش همه ریخته .... بیمارای جزامی چهره های خیلی خیلی دردناکی دارند . طوری که هر کسی نمی تونه بهشون نگاه کنه ....

الان این افراد خیلی کم شدن و جلو این بیماری داره گرفته میشه ... یه دهکده ای است نزدیک تبریز که اون ادمها را توش نگه داری می کنند .... باورتون میشه وقتی در خواست دادن برای این که چند تا پرستار استخدام کنند تا به اونها غذا بده هیچ کس حاظر نشد ... چرا خیلی ها اومدند تا کار کنند ولی وقتی از نزدیک اون جا را دیدند همه جا زدند .....
در خواست را جهانی دادند ..... چند تا راهبه از فرانسه و ایتالیا بلند شدند اومدند واسه پرستاری از این ادما ....
چند تا راهبه !!! اون هم از کشور های دیگه !

به هر حال ...

داستان از اون جایی شروع میشه که ...
ظهر یکی از روزهای رمضان بود .... حسین حلاج همیشه برای جزامی ها غذا می برده و اون روز هم ... داشت از خرابه ایی که بیماران جزامی توش زندگی می کردند می گذشت .... جزامی ها داشتند ناهار می خوردند ... ناهار که چه ؟ ته مونده ی غذاهای دیگران و چیزهایی که تو اشغال ها پیدا کرده بودند و چند تکه نان ... یکی از اون ها بلند میشه به حلاج می گه : بفرما ناهار !
- مزاحم نیستم ؟
- نه بفرمایید .
منصور حلاج میشینه پای سفره .... یکی از جزامی ها رو بهش می گه : تو چه جوریه که از ما نمی ترسی ... دوستای تو حتی چندششون می شه از کنار ما رد شند ... ولی تو الان ....
حلاج میگه : خب اون ها الان روزه هستند برای همین این جا نمیاند تا دلشون هوس غذا نکنه .
- پس تو که این همه عارفی و خدا پرستی چرا روزه نیستی ؟
- نشد امروز روزه بگیرم دیگه ...

حلاج دست به غذا ها می بره و چند لقمه می خوره ... درست از همون غذا هایی که جزامی ها بهشون دست زده بودند ...

چند لقمه که می خوره بلند میشه و تشکر می کنه و می ره ....

موقع افطار که میشه منصور غذایی به دهنش می زاره و می گه : خدایا روزه من را قبول کن ....
یکی از دوستاش می گه : ولی ما تو را دیدیم که داشتی با جزامی ها ناهار می خوردی

منصور حلاج در جوابش می گه : اون خداست ... روزه ی من برای خداست ... اون می دونه که من اون چند لقمه غذا را از روی گرسنگی و هوس نخوردم .... دل بنده اش را می شکستم روزه ام باطل می شد یا خوردن چند چند لقمه غذا ؟؟؟

عارفی را دیدند مشعلی و جام آبی در دست ، پرسیدند : کجا میروی ؟
گفت : می روم با آتش ، بهشت را بسوزانم و با آب جهنم را خاموش کنم ، تا مردم خدا را فقط به خاطر عشق به او بپرستند ،
نه به خاطر عیاشی در بهشت و ترس از جهنم ! ! !